Τά σκουπίδια

 

πό τά πιό χαρακτηριστικά δείγματα τς ποχς μας εναι καί τά σκουπίδια. σο περισσότερα σκουπίδια παράγει καί πετάει να τομο, μία πόλη, να κράτος, τόσο περισσότερο νεβασμένο εναι τό βιοτικό του πίπεδο, τόσο μεγαλύτερη εναι εημερία του. Δεγμα πολιτισμο καί εημερίας θεωρονται τά σκουπίδια.

Παλαιότερα φθανε να φαράσι γιά νά μαζέψει τά λίγα σκουπίδια καί νά τά πετάξει στήν κοπριά το σταύλου. Σιγά-σιγά τό φαράσι δέν φτανε καί χρησιμοποιήθηκαν μικρές σακκολες, κουβάδες, εδικές πλαστικές σακκολες. Σήμερα, χρειάζονται πλέον εδικά ατοκίνητα γιά νά συγκεντρώσουν τά σκουπίδια καί νά τά πετάξουν σέ εδικούς χώρους, στούς σκουπιδότοπους τίς χωματερές.

ν ταν δυνατόν ο σακκολες καί τά ατοκίνητα τν σκουπιδιν νά μαρτυρήσουν καί νά περιγράψουν τί περιέχουν, θά μς πιανε φρίκη καί τρόμος, σως! πό τά πιό χρηστα κάι βρομερά πράγματα, μέχρι τά πιό πολύτιμα μπορε νά περιέχει μία σακκούλα σκουπιδιν. Τί χαρτιά, τί περιοδικά καί φημερίδες, τί κουτιά καί ντικείμενα μις χρήσεως, τί ποφάγια καί ροχα μις χρήσεως μπορες νά βρες σ' να σύγχρονο σκουπιδοτενεκέ! ,τι δέν μς ρέσει, φαγητό ροχο, τό πετμε στά σκουπίδια. Κι νάμεσα σ' ατά μπορε νά βρε κανείς κόμη χειρότερα καί φρικιαστικά! Μπορε νά βρε νθρώπινες ζωές, πολτοποιημένα μβρυα, νειρα, δανικά, ψηλές δέες, θνικά σύμβολα, γιους θεσμούς, πρόσωπα ερά.

σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία λα τά βγαλε στό σφυρί, λα τά πετάει στό σκουπιδόλακκό της. Καί καμαρώνει γι' ατό, καί λαζονεύεται καί καυχιέται τι πέταξε σάν χρηστα, στόν κάλαθο τν χρήστων ατά πού εναι τά πολυτιμότερα καί τά ναγκαιότερα στή ζωή μας. ν μάθει κανείς νά πετάει, πειτα το γίνεται συνήθεια καί το ρέσει νά πετάει χωρίς νά ξετάζει τί ρίχνει στά σκουπίδια. Καί τό χειρότερο·  κρατάει, σάν χρήσιμα καί πολύτιμα, να σωρό σκουπίδια. λα ατά πού εναι κρεμασμένα στά περίπτερα, τά διαφημίζουν ο πιτήδειοι λαοπλάνοι, ο πολιτικοί νστρούχτορες καί τά προβάλλει τηλεόραση εναι γιά τούς περισσοτέρους «πολύτιμα καί ναγκαα», ν εναι σκουπίδια χειρίστου εδους· ,τι πιό βρομερό, παίσιο καί πικίνδυνο.

ποχή μας μεταβάλλει σιγά-σιγά τή γ σέ να τεράστιο σκουπιδότοπο. Σμα τς ποχς μας εναι πλέον τά σκουπίδια. Δέκα μέρες καναν περγία ο ργαζόμενοι στήν ποκομιδή τν σκουπιδιν καί ο πόλεις βρόμισαν πρός μεγάλη χαρά τν σκυλιν καί τν ποντικν...

Ατά τά σκουπίδια μαζεύτηκαν καί πετάχτηκαν. Τά λλα «σκουπίδια», ο χαλασμένες δέες καί θική βρομιά καί σαπίλα, πότε θά μαζευθον γιά νά ξεβρομίσει τόπος; Φαίνεται τι ο ργαζόμενοι σ' ατήν τήν πηρεσία, λεγομένη «πνευματική γεσία», χουν κηρύξει περγία διαρκείας πρός μεγάλη χαρά «τν σκυλιν καί ποντικν το διαβόλου».

Προσοχή, φίλε ναγνώστη, στά σκουπίδια. Χρειάζεται σοφία, γιά νά ξεχωρίσεις τί εναι πραγματικά γιά πέταμα καί τί πρέπει νά κρατήσεις. λλις, μπορε νά πετάξουμε καί τήν ψυχή μας στά σκουπίδια!

 

† Βασίλειος Μανάδης

Φιλόλογος-στορικός

(πό τό βιβλίο του «Πίστεψα καί λάλησα», κδ. Ο.Χ.Α «πολύτρωσις»)