Αργότερα το εύρος των προγεννητικών εξετάσεων πήρε μεγάλες διαστάσεις, και περιλαμβάνει ελέγχους για ηπατίτιδα Β, ηπατίτιδα C, ΗΙV (Ιός του ΑΙDS), σύφιλη, ερυθρά, τοξόπλασμα, μεγαλοκυτταροϊό, που πιθανόν, κατά τους επαΐοντες, μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα διάπλασης του εμβρύου. Στον πέμπτο μήνα πρέπει να διασφαλιστεί ότι το παιδί που θα γεννηθεί, θα είναι υγιές, δηλαδή άρτιο ανατομικά και λειτουργικά. Για τον λόγο αυτό συνιστάται οπωσδήποτε, μεταξύ της 20ής και 23ης εβδομάδας (δεύτερο τρίμηνο εγκυμοσύνης) υπερηχογράφημα. Με αυτό εξετάζεται εσωτερικά και εξωτερικά η ανατομία του εμβρύου, καθώς και οι ανατομικοί δείκτες, που μπορούν να προβλέψουν χρωμοσωμιακές ανωμαλίες και γενετικά σύνδρομα. Οι πληροφορίες, που δίνονται από το λεπτομερές αυτό υπερηχογράφημα, αφορούν το κεντρικό νευρικό σύστημα, το καρδιαγγειακό, το γαστρεντερικό, το ουροποιητικό και γεννητικό, το μυοσκελετικό και την ανατομία του προσώπου του εμβρύου. Στο τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης, κατά την 28η εβδομάδα, με υπερηχογραφική εξέταση Ντόπλερ επιβεβαιώνεται η σωστή ανάπτυξη του εμβρύου στην καρδιακή λειτουργία, στην κινητικότητα του εμβρύου, στις αναπνευστικές κινήσεις και τον μυϊκό τόνο. Ένας σημαντικός αριθμός γιατρών, κυρίως γυναικολόγων, που ασχολούνται επαγγελματικά με θέματα ανθρώπινης αναπαραγωγής, προβάλλουν τον προγεννητικό έλεγχο, σαν το σημαντικότερο μέσο που διαθέτει η επιστήμη για τη γέννηση ενός υγιούς παιδιού. Προβάλλουν επίσης τα «επιτεύγματά τους» στον τομέα του προγεννητικού ελέγχου. Κομπάζουν ότι τώρα το έμβρυο δεν είναι πια ένα αφηρημένο ον, που περιβάλλεται από αμνιακό υγρό, και ο γιατρός με τη βοήθεια της σύγχρονης βιοτεχνολογίας μπορεί να εξετάσει το έμβρυο όπως ο νεογνολόγος το νεογνό. Οι γενετικές εξετάσεις είναι ήδη κοινή πραγματικότητα. Σχεδόν όλες οι έγκυες στην Κύπρο κάνουν προγεννητικές εξετάσεις. Για πολλούς μελλοντικούς γονείς οι ταχέως αυξανόμενες γενετικές εξετάσεις, οι οποίες διαπιστώνουν ανωμαλίες στο έμβρυο, δημιουργούν προβλήματα, τα οποία δεν λύνονται τόσο εύκολα. Αντίθετα ανοίγουν το κουτί της Πανδώρας με ερωτήσεις, που ραγίζουν, όχι μόνο τα πορτοφόλια, αλλά και τις ψυχές. Τί θα γίνει αν τα αποτελέσματα των εξετάσεων είναι δυσάρεστα και αμφίβολα; Θα πρέπει να γίνει έκτρωση, ή το παιδί θα πρέπει να έλθει στον κόσμο με την ελπίδα ότι η σκληρή ασθένεια θα μπορέσει να ελεγχθεί ή να θεραπευτεί πιθανώς; Πέρα από τα έντονα προσωπικά διλήμματα, ανακύπτουν ευρύτερα οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα. Δεν είναι άραγε ένδειξη ευγονικής (απόκτησης πολλών υγιών και καλών απογόνων) όλες αυτές οι επιλεκτικές διαδικασίες, όλες αυτές οι προσπάθειες διαμόρφωσης ανθρώπων σύμφωνα με τις ειδικές γενετικές προκαταλήψεις; Στις πλείστες των περιπτώσεων δυσάρεστων και αμφίβολων αποτελεσμάτων των προγεννητικών εξετάσεων η πλάστιγγα γέρνει υπέρ της έκτρωσης, αν και αποσιωπάται η λέξη ή προτιμάται ο ευφημισμός διακοπή της εγκυμοσύνης, με όλες τις συνέπειες στη μελλοντική ζωή της γυναίκας. Και αν ακόμη η έγκυος βρει το ψυχικό σθένος να κρατήσει το παιδί, ο υπόλοιπος χρόνος μέχρι τον τοκετό θα είναι γεμάτος από άγχος, αγωνία και αβεβαιότητα. Ο προγεννητικός έλεγχος γίνεται κυρίως για σκοπούς ευγονικής, οπόταν αναζητούνται και εντοπίζονται έμβρυα «εκτός προδιαγραφών». Τα έμβρυα, που δεν εκπληρώνουν τα «κριτήρια καταλληλότητας», αποβάλλονται, αφού πρώτα θανατωθούν με ενδοκαρδιακή ένεση.