Σήμερα ο μέσος πολίτης βρίσκεται, εν αγνοία του, έρμαιο ενός φαινομένου το οποίο επιδρά τόσο καθοριστικά στην ζωή του, ώστε έχει την δυνατότητα να εξαλείφει το παρελθόν του, να επηρεάζει το παρόν του και να καθορίζει το μέλλον του. Πρόκειται για το φαινόμενο της τηλεόρασης, και πιο συγκεκριμένα της «νέας» τηλεόρασης. Πράγματι, μια ανασκόπηση του τρόπου λειτουργίας της τηλεόρασης στην χώρα μας κατά τις τελευταίες δεκαετίες καταδεικνύει ότι αυτή εγκατέλειψε, βαθμιαίως, την αρχική της λειτουργία΄ έπαψε, δηλαδή, να είναι εργαλείο ενημέρωσης, επιμόρφωσης, στήριξης αξιών και ψυχαγωγίας και, με την βοήθεια ειδικών μεθοδεύσεων και ειδικών συντελεστών, έλαβε νέα μορφή: μεταβλήθηκε σε εργαλείο καθοδήγησης της σκέψης του ανυποψίαστου τηλεθεατή. Σήμερα, η «νέα» τηλεόραση, με τα καταιγιστικά μηνύματά της, βομβαρδίζει ανηλεώς και ακατάπαυστα τα θύματά της, τους ανυποψίαστους τηλεθεατές. Κυρίως τους βομβαρδίζει με βαριές μομφές και κατηγορίες εναντίον όλων όσων αποτελούσαν μέχρι πρότινος τα ερείσματα του σύγχρονου Έλληνα: τον γάμο, την οικογένεια, επειδή βασίζονται στην τυραννία του «πατέρα αφέντη», στην «σεξουαλική και οικονομική καταπίεση» και την «άμισθη εργασία» της γυναίκας και στην «έλλειψη κατανόησης» προς τις σωματικές και ψυχολογικές ανάγκες των παιδιών· την μητρότητα, επειδή παρεμποδίζει την «ελευθερία», την «ολοκλήρωση της προσωπικότητας» και το «δικαίωμα στην εργασία και στον έρωτα της γυναίκας»· την Ιστορία, επειδή είναι φορέας «σωβινισμού», «εθνικισμού», «προκαταλήψεων» και «μίσους»· τον πατριωτισμό, επειδή είναι «ρατσισμός» και «φασισμός»· τα σύνορα, για τον ίδιο λόγο· τον Χριστιανισμό, είτε διότι είναι απαρχαιωμένος, είτε διότι είναι εβραιογενής, είτε διότι διαπνέεται από αντιφεμινισμό, είτε διότι η ηθική του «καταπιέζει» τις «φυσικές» σεξουαλικές τάσεις του ανθρώπου, στρέφεται κατά της «ελευθερίας» του και κατά του «δικαιώματός» του στην ομοφυλοφιλία ή στον «απελευθερωτικό» πανηδονισμό· τον δυτικό τρόπο σκέψης και ζωής, επειδή «καταστρέφει την φύση», «μολύνει το περιβάλλον», «αφανίζει τον πλανήτη» κ.ο.κ.
Πρόκειται για πραγματικό πόλεμο ιδεών, που, ακόμα και αν εκτυλίσσεται στον χώρο της σκέψης – και μάλιστα πίσω από βαθυστόχαστες και ιερές προσωπίδες των υψηλότερων εννοιών και ιδεωδών -, δεν παύει να είναι πόλεμος. Τα όπλα του: ο «ανθρωπισμός», τα «ανθρώπινα δικαιώματα», η «αγάπη προς τον άνθρωπο», η «απελευθέρωση» και η «αξιοπρέπεια» του ανθρώπου, η «βελτίωση των συνθηκών ζωής της ανθρωπότητας», ο «πλουραλισμός», η πολυφωνία και η «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών», η «ελευθερία του λόγου», η «μη-βία», το «δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού», ο σεβασμός στην «ετερότητα», η «ανοχή», η «αποκατάσταση της πραγματικής ιστορίας», το «δικαίωμα στην διαφορετικότητα», η «εξέλιξη, η αυτοβελτίωση» και η αλλαγή της σκέψης του, η «αλλαγή νοοτροπίας» του, η «διεύρυνση της συνείδησής» του, η «ισορροπία στον άνθρωπο και στην φύση», η «σωτηρία του πλανήτη», η «σωτηρία του Τρίτου κόσμου», ο «δίκαιος καταμερισμός των πηγών ενεργείας του πλανήτη» κ.λ.π. Σκοπός του: Να «διαφωτίσει» τον δυτικό άνθρωπο για τα σφάλματα στα οποία υπέπεσε στο παρελθόν, για αυτά που διαπράττει στο παρόν και για τον κίνδυνο που ο ίδιος αποτελεί για το μέλλον του πλανήτη, στην περίπτωση που δεν «διαφωτιστεί» και δεν μεταβάλλει εκ βάθρων τον τρόπο σκέψης του, τις αξίες, τις ιδέες του, τα ιδανικά του, την θρησκευτική του τοποθέτηση, την συνείδησή του, τον τρόπο που ζει, τα ήθη και τα έθιμά του, τους νόμους του, τους θεσμούς του, τα σύνορά του κ.ο.κ. Ο αόρατος πόλεμος αυτού του νέου τύπου Διαφωτισμού επιτυγχάνεται σιωπηρά, αναίμακτα και αθέατα αυτό που –παρά τις σφαγές, τις αγριότητες και τις βαρβαρότητές του- κανένας συμβατικός πόλεμος δεν κατόρθωσε να επιτύχει στην ιστορία της ανθρωπότητας: μεταβάλλει εκ βάθρων τον τρόπο σκέψης των τεράστιων τμημάτων πληθυσμού, ανεξαρτήτως ηλικίας και μόρφωσης και ταυτόχρονα τους προσηλυτίζει σε μια νέα περί ανθρώπου και περί κόσμου αντίληψη, και τούτο, χωρίς να συναντά αντιδράσεις, προσκόμματα ή αντιστάσεις. Παρ’ όλον ότι, κυριολεκτικώς, μαίνεται στην χώρα μας, ο πόλεμος αυτός δεν αποτελεί περιορισμένο τοπικό φαινόμενο, ούτε διεξάγεται αποκλειστικώς μέσω της τηλεόρασης. Πρόκειται για πολύπλευρο φαινόμενο πλανητικής εμβέλειας, πίσω από το οποίο κρύβεται μια ριζικά νέα περί ανθρώπου και περί κόσμου αντίληψη, ο αποκαλούμενος Νέος Διαφωτισμός. Για την επικράτησή του, ο Νέος Διαφωτισμός έχει κηρύξει μονομερώς τον πόλεμο κατά της «παλαιάς» σκέψης και της «παλαιάς» πραγματικότητας, με όραμα μια Νέα Εποχή. Τον πόλεμο αυτό οι θεωρητικοί του Νέου Διαφωτισμού τον αποκαλούν ευφημιστικά «αποδόμηση». Τον αποκαλούν επίσης -επί το ευφημιστικώτερον- και «δημιουργική καταστροφή», με το σκεπτικό ότι, ενώ η όλη διαδικασία συντελεί στην καταστροφή της «παλαιάς» σκέψης και του «παλαιού» κόσμου, συμβάλλει συγχρόνως, στην δημιουργία μιας «νέας» σκέψης, η οποία θα συντελέσει στην εδραίωση της Νέας Εποχής για το σύνολο του πλανήτη. Πράγματι, όπως επιβεβαιώνει και ο πολύς Ε. Μορέν (Διευθυντής ερευνών του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας, καθώς και του Κέντρου Διεπιστημονικής Έρευνας (Ανθρωπολογία, Κοινωνιολογία, Πολιτική) στην Σχολή Ανωτέρων Σπουδών και Κοινωνικών Επιστημών, στο Παρίσι), διανοητής της Νέας Εποχής, ο πόλεμος του Νέου Διαφωτισμού κατά της «παλαιάς» σκέψης είναι γενικευμένος: «Η ίδια μάχη, αν και έχει αποσυνθετική φύση, είναι μέρος της αγωνιώδους γέννησης. Η μάχη διεξάγεται σήμερα παντού, μέσα σε κάθε αυτοκρατορία, έθνος, τάξη, εθνότητα, ομάδα, άτομα, ανάμεσα σε δυο τρόπους σκέψης, συμπεριφοράς, δράσης…» (Από την Κρίση στην Πίστη, Αποσπάσματα από το έργο του Εντγκάρ Μορέν «Αφήνοντας τον Εικοστό Αιώνα», μτφρ. Α. Φιλιππάτος, πρόλογος: Σπήλιος Παπασπηλιόπουλος, εκδ. ΡΟΕΣ, microMEGA, 1998, σ. 93). Στρεφόμενη κατά του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού, η «δημιουργική καταστροφή» αποδεικνύεται ιδιαίτερα επώδυνη για την Ελλάδα, το λίκνο του.
Διαβάστε το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου πατώντας εδώ [1]