Μαθαίνουμε από τους εκκλησιαστικούς και κοσμικούς ιστότοπους ότι μία από τις Ρωσίδες τραγουδίστριες που είχαν διακηρύξει μουσικά, μέσα σε ναό της Μόσχας, την αντίθεση τους στον Πούτιν και είχαν δικασθή και φυλακισθή γι’ αυτό, εκτοπίστηκε σε φυλακή της Σιβηρίας (4.000 χιλιόμετρα μακριά από τον άντρα της και το 7χρονο παιδί τους) όπου η θερμοκρασία κατά τον χειμώνα σπανίως ανεβαίνει πάνω από το μηδέν.

Το επίμαχο περιστατικό, σαφώς αξιόποινο, θα είχε αντιμετωπισθή ακόμη και στη χώρα μας (που δεν είναι οποιαδήποτε δυτική εκκοσμικευμένη χώρα) ως πταίσμα και κατά πάσα πιθανότητα η ποινή δεν θα περιλάμβανε κυριολεκτική φυλάκιση. Εδώ εξαντλήθηκε κάθε αυστηρότητα, με τρόπο μάλιστα που δείχνει ότι το σκεπτικό συνεχίζεται κατά δόσεις.

Ποιό είναι το σκεπτικό; Λαμβάνοντας κανείς υπόψη, αφενός την έλλειψη ανοχής προς αντικαθεστωτικές εκδηλώσεις στη σημερινή Ρωσία, και αφετέρου την στενότατη σύμπραξη Εκκλησίας και κράτους στην ίδια χώρα, δεν θα κουρασθή πολύ να εικάσει ότι στα πρόσωπα των τριών νεαρών γυναικών δόθηκε ένα σκληρό μάθημα προς οποιονδήποτε θα ήθελε να αμφισβητήσει την κυβέρνηση, αλλά και τον ισχυρό της βραχίονα, την Εκκλησία!

Και μέχρις εδώ έχουμε μια ακόμη επίδειξη αντιδημοκρατικότητας, σε μια χώρα η οποία στερείται δημοκρατικών παραδόσεων και αντίστοιχης κουλτούρας. Χωρίς να εκπλήσσει μεν, θα όφειλε όμως να εξεγείρει συνειδήσεις χριστιανών, πολλώ μάλλον που έχουν δολοφονηθή δημοσιογράφοι οι οποίοι είχαν γίνει ‘ενοχλητικοί’.

Αλλά εδώ παρατηρούμε και κάτι παραπάνω που ξενίζει και πονά. Την σιωπή της Ρωσικής Εκκλησίας η οποία παρατηρεί αμέτοχη να μετατρέπεται μια παιγνιώδης διαμαρτυρία σε αφορμή εξόντωσης μια νεαρής συζύγου και μητέρας. Η ευθύνη της παραμένει μεγάλη δεδομένου ότι η καταδίκη των τριών έγινε και για βεβήλωση ναού. Είναι τόσο εκκωφαντική η σιωπή της (μετά μάλιστα την απεργία πείνας της εν λόγω κρατούμενης) ώστε αναρωτιέται κανείς μήπως συνευδοκεί και επικροτεί.

Δεν είναι αστήρικτη μια τέτοια υπόθεση. Η Ρωσική Εκκλησία δίνει κατά τα τελευταία χρόνια αυξανόμενα δείγματα ενός σκανδαλώδους εναγκαλισμού της κοσμικής εξουσίας, μετατρεπόμενη σε βραχίονά της. Σαν να μη διδάχθηκε τίποτε από την τσαρική περίοδο, σαν να μην έχει σπουδάσει βυζαντινή ιστορία. Πιο πρόσφατο κρούσμα η αποχή της Ρωσικής αντιπροσωπείας από το πανορθόδοξο συλλείτουργο στην Κορέα, και αντ’ αυτού η τέλεση ξεχωριστής λειτουργίας στο Ρωσικό προξενείο!

Φοβούμαι πως η Ρωσική Εκκλησία έχει εισέλθει σε ένα δρόμο ο οποίος θα αποδειχθή στο τέλος καταστροφικός. Φαίνεται σαν να της είναι αρκετό να απευθύνεται μόνο στους παραδοσιακά πιστούς (οι οποίοι με τον ογκώδη αριθμό τους παρέχουν στήριξη και τροφοδοτούν αυταπάτες ισχύος), κάτι που φανερώνει αμυντικότητα και αδυναμία προσέγγισης της σύγχρονης κοινωνίας. Διαμαρτυρίες προκλητικές σαν αυτή των τριών γυναικών ανήκουν στην μεταμοντέρνα αντίληψη, την οποία η Ρωσική Εκκλησία είναι αδύνατο να κατανοήσει, αφού ούτε και με την νεωτερικότητα καλά-καλά δεν είναι σε θέση να διαλεχθή.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω σε ποιό βαθμό η Ρωσική κοινωνία αποδέχεται και εγκρίνει αυτή την παραδειγματική δίωξη και την τωρινή κλιμάκωσή της.  Εκείνο για το οποίο είμαι σίγουρος, όμως, είναι ότι μια επίδειξη δύναμης του τύπου ‘αλλοίμονο-σας-αν-μάς-αμφισβητήσετε’ τοποθετεί την Εκκλησία του Χριστού στην εξουσιαστική λογική από την οποία Αυτός ήλθε να μάς θεραπεύσει.

Αλλά μια τέτοια στάση θα περιορίσει δραματικά την ιεραποστολική της μαρτυρία- και όχι μόνο στη Ρωσία. Τέτοια σοβαρά σφάλματα σήμερα γίνονται αμέσως γνωστά σε όλον τον κόσμο και βλάπτουν την εκκλησιαστική υπόθεση διεθνώς. Είμαστε πλέον ένα παγκόσμιο χωριό και οποιοσδήποτε κουνά τη βάρκα με λάθος τρόπο κινδυνεύει να πνίξει όλους.

Αυτό θα ήταν αρκετός λόγος για να ξεσηκωθή διαμαρτυρία των ορθοδόξων χριστιανών όπου γης. Αλλά και μόνη η οδύνη ενός φυλακισμένου παγωμένου ανθρώπου θα έφθανε. Θα κάνουμε κάτι;

(Πηγή: amen.gr)