“Ποιοι είναι οι πραγματικοί ήρωες στο ανταγωνιστικό επαγγελματικό περιβάλλον που συχνά εξελίσσεται σε πραγματικό πόλεμο; Οι αφανείς και μη προβεβλημένοι άνθρωποι που υπάρχουν σε κάθε χώρο. Αυτοί που δίδουν ακόμη νόημα στη έννοια «συνέπεια» με τις πράξεις τους, αντιστεκόμενοι στο συρμό για την απόκτηση της ευμάρειας με κάθε κόστος και με κάθε μέσο. Φυσικά, δεν θα δουν ποτέ τον ανδριάντα τους και δεν θα συγκεντρώσουν τα φώτα της προβολής…
Αναζητήστε τους.”
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος κριτικός κινηματογράφου για να εντυπωσιαστεί από την πρόσφατη δημιουργία του Κλιντ Ιστγουντ «Οι σημαίες των προγόνων μας», που προβάλλεται αυτές τις ημέρες στις αίθουσες. Αρκεί να έχει τα ανακλαστικά ενός ανθρώπου, που όταν βλέπει την ιστορία πέρα από τη μυθολογία, μπορεί να αναγνωρίσει ποιοι είναι οι πραγματικοί ήρωες. Τότε και τώρα. Σε περιόδους πολέμου και σε συνθήκες ειρήνης.
Ίσως, όσοι δουν την ταινία (βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα γύρω από τη σκληρή μάχη για την κατάληψη της Ιαπωνικής νήσου Ιβο Τζίμα) να συμμεριστούν μία από τις αλήθειες της: οι πραγματικοί ήρωες, άνθρωποι απλοί, με ικανότητες αλλά και με αδυναμίες, είναι αυτοί που ξεχωρίζουν από την ηθική τους και στις συνθήκες της πολεμικής μάχης, αλλά και μακριά από αυτήν.
Όμως, πόσο μακρινή και δυσνόητη ηχεί η λέξη «ηθική» στις συνθήκες πολέμου; Πώς μπορείς να είσαι αξιοπρεπής σε συνθήκες που δεν βιώνονται, σε έναν πόλεμο που πρέπει να σκοτώσεις για να ζήσεις; Αλήθεια, πώς επιβιώνει η ηθική όταν κρίνεται η επιβίωσή σου;
Στα 76 του χρόνια ο Αμερικανός καλλιτέχνης απαντά και σοκάρει: H ηθική επιβιώνει. Αλλά το τίμημα είναι ακριβό. Στον πόλεμο, η αξιοπρέπεια επιβιώνει με την απώλεια της ζωής. Στην ειρήνη, το τίμημα για τις αξίες που κουβαλάνε μέσα τους οι πραγματικοί ήρωες είναι η αφάνεια. Ο Σεφέρης το έχει πει με τρόπο ανεπανάληπτο: «Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά».
Πέρα από τις πολιτικές προεκτάσεις του, το έργο προκαλεί αβίαστα την αφορμή να αναρωτηθεί κανείς για το περιεχόμενο του ηρωισμού στις συνθήκες μιας ειρηνικής καθημερινότητας. Ποιοι είναι οι πραγματικοί ήρωες στο ανταγωνιστικό επαγγελματικό περιβάλλον που συχνά εξελίσσεται σε πραγματικό πόλεμο; Οι αφανείς και μη προβεβλημένοι άνθρωποι που υπάρχουν σε κάθε χώρο. Αυτοί που δίδουν ακόμη νόημα στη έννοια «συνέπεια» με τις πράξεις τους, αντιστεκόμενοι στο συρμό για την απόκτηση της ευμάρειας με κάθε κόστος και με κάθε μέσο. Φυσικά, δεν θα δουν ποτέ τον ανδριάντα τους και δεν θα συγκεντρώσουν τα φώτα της προβολής…
Αναζητήστε τους. Παρά τη γενίκευση της διαφθοράς υπάρχουν σε όλες τις επαγγελματικές ομάδες. Στους δικηγόρους που δεν εκμεταλλεύονται την αγωνία των συμβασιούχων για να μεγαλώσουν τις δουλειές τους. Στους γιατρούς που δεν έχουν πάρει ποτέ «φακελάκι». Στους δικαστές που παραμένουν σεμνοί και αντικειμενικοί. Στους δημοσιογράφους που δεν έχουν γράψει και δεν έχουν μιλήσει ποτέ «κατά παραγγελία» συμφερόντων. Στους καθηγητές της δημόσιας εκπαίδευσης που αρνούνται να συμψηφίσουν τη διαφθορά των άλλων με τα ακριβά και άνευ αποδείξεως ιδιαίτερα μαθήματα. Στους εφοριακούς που δεν πλούτισαν από τις συναλλαγές με το κοινό. Στους καθημερινούς ανθρώπους που δίδουν τις μικρές και τις μεγάλες μάχες επιβίωσης με αξιοπρέπεια.
(Πηγή: “Καθημερινή” 18/11/2006)
Δημοσιεύτηκε στην κατηγορία 
Tags: 
