Πολύ πρόσφατα ο πρόεδρος της ΔΟΕ Ζακ Ρογκ διακήρυξε χωρίς καμιά επιφύλαξη, ότι το στοίχημα και η φαρμακοδιέγερση αποτελούν τις δύο μεγαλύτερες πληγές του αθλητισμού. Σχεδόν ταυτόχρονα, ο πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ Μισέλ Πλατινί γνωστοποίησε την πρόθεσή του να προστατεύσει τα ποδοσφαιρικά αποτελέσματα (και κατ’ επέκταση το ίδιο το ποδόσφαιρο…) από τις συμμορίες που κερδοσκοπούν εις βάρος τους με κίνητρο τα έσοδα του τζόγου.

Την προνοητικότητα, πάντως, να μιλήσει πρώτος για τους κινδύνους που εγκυμονεί το Στοίχημα την είχε, το 2001, ένας δικός μας άνθρωπος του αθλητισμού, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Το έκανε στην Οστάνδη, κατά τη γενική συνέλευση της FIBA EUROPE, ενώπιον του Ζακ Ρογκ, ο οποίος έδειξε (τότε…) να απορεί για τα λεγόμενά του.

Σήμερα όλες οι αθλητικές ομοσπονδίες της Ευρώπης έχουν συμφωνήσει ότι δεν μπορεί ο τζόγος να είναι μέσο χρηματοδότησης του αθλητισμού, γιατί (όπως επισημαίνουν) το φαινόμενο του στοιχηματισμού προκαλεί ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ του αθλητισμού και της κοινωνίας κάθε χώρας.

Προς το παρόν οι ηγέτες του αθλητικού κινήματος κινούνται προς την κατεύθυνση της προάσπισης του αθλητικού αποτελέσματος, ελπίζοντας ότι έτσι θα διατηρηθεί η αξιοπιστία της αθλητικής δραστηριότητας, η οποία διαφορετικά θα κινδυνεύσει με πλήρη χρεοκοπία σε όλα τα σπορ, παντού.

Αυτή τη στιγμή όλα τα αποτελέσματα των αγώνων (ποδοσφαίρου, μπάσκετ, τένις, πυγμαχίας κ.λπ.) που φιλοξενούνται στα κουπόνια του Στοιχήματος, μπορούν να θεωρηθούν ως εν δυνάμει ύποπτα, γεγονός που καθιστά από μόνο του ουτοπική την όποια προσπάθεια ελέγχου της κατάστασης.

Γιατί από τη στιγμή που το αθλητικό αποτέλεσμα μπορεί να προσφέρει κέρδη σ’ αυτούς που στοιχηματίζουν (αλλά και σ’ αυτούς που αγωνίζονται…) είναι βέβαιο ότι τα στημένα ματς θα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, καταβαραθρώνοντας ταυτόχρονα την αξιοπιστία πρωταθλημάτων και αθλημάτων!

Ποια είναι η λύση, λοιπόν; Θεωρητικά η κατάργηση του στοιχηματισμού επί των αθλητικών αποτελεσμάτων. Ολοι όμως ξέρουμε ότι «ποτάμια» σαν αυτό του Στοιχήματος δεν γυρίζουν πίσω. Οχι μόνο γιατί τα κέρδη που αποκομίζουν απ’ αυτό, ιδιωτικές επιχειρήσεις και κρατικοί προϋπολογισμοί, είναι τεράστια, αλλά και γιατί, ακόμα και στην περίπτωση που θα γινόταν η θυσία της κατάργησης αυτής, τελικά θα απέβαινε υπέρ των παράνομων μηχανισμών που ποτέ δεν παραιτήθηκαν από το άρμεγμα της «ιερής αγελάδας» που λέγεται Στοίχημα.

Το συμπέρασμα είναι, λοιπόν, ότι η αθλητική κοινωνία άργησε να αφυπνιστεί και τώρα έχει μπροστά της ένα σχεδόν ανίκητο τέρας, το οποίο διαθέτει τη δύναμη, όχι απλώς να καθορίζει τα αποτελέσματα, αλλά και -λίαν συντόμως- να επιβάλει κανόνες καζίνο σε ολόκληρο το αθλητικό γίγνεσθαι όπου γης.

Υ.Γ.: Ηδη στη χώρα μας όλο και πληθαίνουν οι νεοφίλαθλοι που ανακαλύπτουν τον αθλητισμό, όχι μέσα από τη χαρά του παιχνιδιού, όπως συνέβαινε παλιά, αλλά μέσα από το… ευγενές κίνητρο που προσφέρει το Στοίχημα. Σκεφθείτε λοιπόν τι θα δούμε αργότερα…