Όσοι, με άκαμπτη επιμονή, είχαν τον περασμένο αιώνα ονειρευτεί, —βυθισμένοι σε δυσπερίγραπτα δεινά— μιαν Ευρώπη ειρηνεμένη και σωφρονισμένη, μια «γει­τονιά» κρατών με ακοίμητη την φιλία, την αλληλεγγύη και την φιλοδοξία να υψώσουν έναν πολιτισμό-υπόδειγμα πραγ­ματικό της Οικουμένης όλης, αισθάνονται σήμερα προδομένοι, ταπεινωμένοι, απο­γοητευμένοι, με την καρδιά τους κλει­στή. Όχι διότι ταλανίζει την Ευρώπη — και μεγάλο μέρος της Οικουμένης— μια εντονότατη οικονομική κρίση, τέτοια που από το 1929 είχε να δοκιμάσει ο κόσμος όλος (κάποιοι θα ψιθυρίσουν πως καλλί­τερα οικονομική κρίση παρά πόλεμος). Έχουμε συνειδητοποιήσει πως πριν από την κρίση αυτή την οικονομική, η κοινω­νία των καιρών μας εβίωσε μια δέσμη κρίσεων άλλων: την θρησκευτική, την πολιτισμική, την ανθρωπιστική γενικότερα, με την πτώση της αξίας του Ανθρώπου και την άνοδο της αξίας της Μηχανής. Αλλά έχοντας υψώσει ως ύψιστο σκοπό το είδωλο της κατανάλωσης, δεν τους ενδιέφερε, τους πολίτες τού 21ου αιώνα, να επισημάνουν, να ανησυχήσουν και να προσπαθήσουν ν’ αντιμετωπίσουν την δέ­σμη αυτή των κρίσεων που κυριολεκτικά εμηδένισε την αξία τού Ανθρώπου ως προ­σώπου ιερού και τον υποβίβασε από την θέση τού Προσώπου στην θέση τού αριθ­μού. Η δέσμη όμως των κρίσεων αυτών που άφησε συγκλονιστικά ανυποψίαστους —αν όχι αδιάφορους— τους ιθύνοντες της Ευρώπης, εχτύπησε ακριβώς στα θεμέ­λια της ηπείρου μας και το όνειρο των Πα­τέρων της Ευρώπης —όνειρο αρμονικής γειτονίας, όπου κάθε έθνος θα διατηρού­σε ανέπαφη και λειτουργική την ιστορική του προσωπικότητα: στην Γλώσσα, στην Θρησκεία, στα Έθιμα, στις Παραδόσεις, στην ιστορική Συνείδηση και τελικά στον τρόπο συλλογικής συμπεριφοράς, θρυμ­ματίστηκε μέσα στην καταναλωτική, κυριολεκτικά κτηνώδη ευωχία των Ευρω­παίων που δεν τους ενδιέφερε πλέον κα­θόλου ο Ανθρωπισμός —δηλαδή το κα­θήκον του ευρωπαίου πολίτη να γίνει Αν­θρωπος κατά το πρόσταγμα της ευρω­παϊκής Παιδείας. Το σαράκι του καταναλωτισμού δεν άφησε τίποτε απρόσβλητο, τόσο που σή­μερα τα ιερά και τα όσια της Ευρώπης να τα νιώθουμε διάτρητα, βαθύτατα προσ­βεβλημένα από τους ευρωπαϊκούς λαούς που δεν επιθυμούν να συνέλθουν από την καταναλωτική τους φρενίτιδα, να «έλθουν εις εαυτόν» και να εργασθούν αδελφικά για να περισώσουν, όσα μπορούν ακόμη να σωθούν από έναν χαλασμό που δεν τον συνειδητοποιούν όσοι πιστεύουν στα σπίτια, στ’ αυτοκίνητα, στις διασκεδά­σεις και όχι πλέον στον Θεό, στην Ελευ­θερία ως Αξιοπρέπεια, στην Δημοκρατία ως Αγάπη, στον Ανθρωπο ως Πρόσω­πο ιερό, πλάσμα μεταβατικό που βρίσκε­ται στα χέρια τού λησμονημένου Θεού. Για τούτο και κινδυνεύει. Θα κατορθώσουν —όσοι, διάδοχοι εκείνων των ευγενών Πατέρων της Ευ­ρώπης,— να φέρουν τους ευρωπαϊκούς λαούς, τον καθένα στον δικό του εαυτό, στην «ταυτότητά» του, για να αναστη­λώσουν το ευγενές εκείνο δράμα της «Γει­τονιάς των Λαών» —λαών που τόσα υπέ­φεραν στον περασμένο αιώνα ώστε σήμε­ρα να δικαιούνται να συμβιώσουν μέσα σε σταθερό κλίμα Αδελφοσύνης και Αλ­ληλοσεβασμού, κλίμα Αγάπης που η καταναλωτική μανία έχει κυριολεκτικά κονιορτοποιήσει; Ο κίνδυνος δεν είναι οικονομικός. Είναι οντολογικός, κίνδυνος ζωής ή θα­νάτου τής Ευρώπης, ενός θανάτου που δεν ξεκινά από τα θυλάκια αλλά από τις ψυχές.

(Πηγή: «ΕΥΘΥΝΗ», Φεβρουάριος 2009)

Αλλα άρθρα του συγγραφέα: