Αναμφίβολα, δεν υπάρχει πιο μελετημένη και ψυχολογημένη εισαγωγή των παιδιών στην αρχαία λατρεία των ψευδοθεών και στην αστρολογία, πιο συστηματική διαπαιδαγώγη­σή τους να γίνουν και αυτά καθ’ ομοίωσιν των θεών τους, όπως και οι αρχαίοι λάτρεις των! Θα υπενθυμίσουμε εδώ, πέραν από τις γνω­στές ανεκδιήγητες ανηθικότητες και ατελείω­τες εμπάθειες των θεών του Δωδεκαθέου, τρεις μόνο από τις πιθανές ιστορίες που ενδέχεται να αναπλάσσουν τα παιδιά στις θεατρικές τους παραστάσεις, και να ερωτήσουμε τους εκπαιδευτικούς που είναι ταυτόχρονα και γο­νείς, αν θα τους ήταν αρεστό να «παίζουν» και στην πραγματικότητα τα παιδιά τους τέτοια «όμορφα» παιγχνίδια (εκ προθέσεως αποφεύγουμε την διεξοδική περιγραφή των ιστοριών ως αντιπαιδαγωγική):
α) Την ιστορία του παιδεραστού Διός που άρπαξε τον ωραίο Γανυμήδη (Ψευδο-Απολ­λοδώρου, Βιβλιοθήκη 3. 414· Ομηρικοί Ύμνοι, 5,202-206). Σε αυτήν την ιστορία κατέφευγε δικαιολογούμενος ο νεαρός Κύρνος που δεν ήθελε να εγκατάλειψη το πάθος της παιδε­ραστίας, παρά τις συμβουλές του παιδοτρίβου Σιμωνίδου: «επεί ποτε καί Γανυμήδους ήρατο καί Κρονίδης, αθανάτων βασιλεύς… ούτω μή θαύμαζε, Σιμωνίδη, ούνεκα καγώ εξεδάμην καλού παιδός έρωτι δαμείς» (Θεόγνιδος, Ελε­γειών Β’, 1345-1350).
β)Την ιστορία του Ήφαιστου και της αδελ­φής του Αθηνάς, και τον αισχρό τρόπο που γεννήθηκε ο βασιλεύς των Αθηναίων, ο Εριχθόνιος (Ψευδο-Απολλοδώρου, ένθ’ ανωτ. 3. 188-190).
γ) Τον «γάμο» του Δημητρίου Πολιορκητού, στεφανωμένου ως θεού από τους Αθηναί­ους, με την Αθηνά στην Ακρόπολι των Αθηνών (Κλήμενος Αλεξανδρέως, Προτρε­πτικός προς Έλληνας, 4,54).
Θα ερωτήσουμε πάλι τους εκπαιδευτικούς, που θα θελήσουν να συμμετάσχουν στο «εκπαιδευτικό» αυτό πρόγραμμα, αν θα διδά­ξουν στα παιδιά το δίκαιο του ισχυρότερου, μία ειδεχθή αρχή που επικαλέσθηκαν οι τότε «πλανητάρχαι» Αθηναίοι για να δώσουν την ιταμή και απεχθή απάντησι προς τους Μηλίους: «όταν έχης την δύναμι, εξουσιάζεις· έτσι κάνουν και οι Ολύμπιοι θεοί» (Θουκυδίδου Ιστορίαι, 5. 105. 2, σε ελεύθερη νοηματική απόδοσι).
2. Από τον Φάκελο «Μια Μάγισσα στην τάξη μας», ένα πρόγραμμα για τα παιδιά της Β’ τάξεως του Δημοτικού, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τις οδηγίες προς τον δάσκα­λο: «Ο δάσκαλος-α εξηγεί στα παιδιά ότι για να εμφανισθεί στην τάξη η μικρή μάγισσα, ένα από όλα θα πρέπει να της δανείσει το περί­γραμμα του. Αποφασίζουν όλοι μαζί ποιο θα είναι αυτό το παιδί. Απλώνουν στο δάπεδο της τάξης χαρτί του μέτρου … και το παιδί που έχει εκλεγεί ξαπλώνει στην επιφάνεια του. Αποφασίζουν πως θα είναι τοποθετημένα στο χαρτί τα χέρια και τα πόδια του μοντέλου…».
Δεν είναι δύσκολο να λειτουργήσουν συ­νειρμικά μηχανισμοί, οι οποίοι στην φαντασία των παιδιών θα συσχετίσουν και θα ταυτίσουν τις εικόνες μαγισσών, τεράτων και μάγων (ήδη ο Χάρυ Πόττερ έχει γίνει ο ήρωας των παι­διών), που έχουν ιδή στην τηλεόρασι, με εκείνα που μόνοι τους στην τάξη σχεδιάζουν. Έτσι εμπεδώνεται η πεποίθησίς τους ότι δεν υπάρχουν μεν οι μάγοι και οι μάγισσες των πα­ραμυθιών, αλλά πάντως είναι δυνατόν ο καθέ­νας τους να γίνη σαν τους ήρωες μάγους των κόμικς ή των κινουμένων σχεδίων της τηλεό­ρασης. Ποιος θα τα συγκρατήση κατόπιν, όταν βγουν στην κοινωνική πραγματικότητα και θα χρειάζωνται την δύναμι του μάγου ή της μάγισσας; Μήπως δεν είναι ήδη αυτά γε­γονότα; Μήπως, αναρωτιώμαστε, θέλουν κά­ποιοι να εισαγάγουν τη νέα γενιά σ’ αυτό το μοτίβο ζωής;
3. Και από τον Φάκελο «Μοναστικός βίος και πολιτισμός» παραθέτουμε δύο αποσπά­σματα που αναφέρονται στον τρόπο ψυχαγω­γίας των μοναχών, από τα οποία φαίνεται το αντιχριστιανικό πνεύμα που προωθείται με αυτά:
«Οι νεαροί καλόγεροι επιδίδονται, προκα­λώντας την επιδοκιμασία των γεροντότερων, σε παιγνίδια, όπως η πάλη και ο χορός».
«Τέλος και το τραγούδι είναι αγαπητό μέσο ψυχαγωγίας. Έχουμε καταγγελίες λαϊκών που κατηγορούν τους μοναχούς ότι αντί να ψάλλουν στα κελιά, τραγουδούν».
Είναι προφανής η διάθεσις να γκρεμισθή στις ψυχές των παιδιών της Ε’ Δημοτικού η ορθή εικόνα που έχουν ή που μπορεί να έχουν για την ζωή των μοναχών.
Κατ’ αρχήν είναι απολύτως ψευδές ότι οι νεαροί καλόγεροι επιδίδονται στην πάλη και στον χορό. Και μάλιστα με την επιδοκιμασία των γεροντότερων. Τα μοναστήρια μας είναι προσιτά στον κόσμο και όλη η βιοτή των μο­ναχών είναι γνωστή. Τέτοια γραμμή δεν υπάρ­χει στον μοναχισμό. Παρά ταύτα ο Ορθόδοξος λαός μας δεν αγνοεί τις τυχόν πτώσεις κάποι­ων μοναχών. Αυτές δεν τις αποσιωπούν ούτε τα κλασικά συγγράμματα των διδασκάλων του Μοναχισμού. Στην Παράδοσί μας όμως δεν γί­νονται αφορμή να διασύρεται ο ίδιος ο μοναχι­κός βίος. Αυτός αποτελεί τίμιο και ευλογημένο θεσμό που έχει αναδείξει πλήθος αγίων, θαυ­ματουργών, ηρώων και γι’ αυτό είναι αξιοσέ­βαστος και αξιοτίμητος.
Χωρίς να προσθέσουμε κάτι περισσότερο σε όσα τα ίδια τα κείμενα μαρτυρούν για την προοπτική που έχουν τα εκπαιδευτικά προ­γράμματα που τώρα προωθούνται στα σχολεία μας, αφήνουμε τους γονείς και τους αρμοδίους της Πολιτείας να αποφασίσουν με υπευθυνό­τητα τι πρέπει να κάνουν για το μέλλον των παιδιών μας.

(Πηγή: ‘Παρακαταθήκη’)