Η ζωή δεν είναι drug TV (Απόσπασμα άρθρου) (Νίκος Ξυδάκης)

Αναρωτιέμαι αν η σύγχρονη Ελλάδα είναι όπως τη δείχνει η εμπορική τηλεόραση: ημιμαθής, ξιπασμένη, σοβαροφανής, «τραβηγμένη», ξανθιά με μαύρες ρίζες, πληκτική μες στα καλιαρντά της, συχνά θλιβερή ή και αφόρητη. Είναι και αληθινή αυτή η τηλε-Ελλάδα· το γυαλί καθρεφτίζει ό,τι είμαστε, μια μικροαστική κινούμενη άμμος. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι το γυαλί παραμορφώνει, σαν κυρτό κάτοπτρο που είναι: στο κέντρο είναι πιστό, όσο προχωρείς προς τα άκρα όλα παραμορφώνονται.

Εξ ενστίκτου ή από ευθιξία ή από αυτοσυντήρηση -δεν ξέρω-, υποθέτω πάντως ότι σαν κοινωνία είμαστε καλύτεροι από αυτό το πράγμα που δείχνει η τηλεόραση. Τέλος πάντων δεν είμαστε τόσο χάλια. Νομίζω ότι ο απίστευτος πολτός που βλέπουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, στα πρωινάδικα, στα μαγκαζίνα, στις σαπουνόπερες, στα δελτία ειδήσεων, στα ριάλιτι, καθρεφτίζει πιστά τους ανθρώπους που τα φτιάχνουν, και πολύ λιγότερο τους ανθρώπους που τα υφίστανται.
Οταν οι γυναίκες μιλάνε σαν γκέι και οι άνδρες σαν γυναίκες, αυτό συμβαίνει διότι ο σεναριογράφος ή ο σκηνοθέτης ζει και αναπνέει μόνο στο καλιαρντό του σύμπαν, αυτό ξέρει, αυτό εκπέμπει, έτσι διαμορφώνει γούστο και ακοή. Οταν ο παρουσιαστής ή ο δημοσιογράφος του πρωινάδικου χαχανίζει σε κάθε θέμα και κάνει σαρδάμ σε κάθε δεύτερη πρόταση, όταν ο ημιστάρ δημοσιογράφος φτύνει ακατανόητες λέξεις σαν λιοκούκουτσα και μεταμφιέζει τον χορηγό της εκπομπής σε θέμα, είναι επειδή ουδέποτε κοπίασαν να αποκτήσουν αγωγή λόγου και επαγγελματική επάρκεια, είναι διότι οι έννοιες δεοντολογία, μέτρο και ήθος χλευάζονται και ποδοπατούνται, είναι και διότι ουδείς εργοδότης τούς ζήτησε κάτι παραπάνω από την άφθονη σαχλαμάρα που προσφέρουν. Είναι και διότι μεγάλο μέρος του ακροατηρίου εκλαμβάνει τη σαχλαμάρα ως ευφυολόγημα, τη χυδαιότητα ως ειλικρίνεια και την αγυρτεία ως «μαγκιά».

[…]

(Πηγή: ‘Καθημερινή’ 10/11/2005)

[Ψήφοι: 0 Βαθμολογία: 0]