“Εργάζομαι σε δημοτικό σχολείο ως εκπαιδευτικός αγγλικής γλώσσας. Οι μαθητές μου είναι από 8 έως 12 ετών. Μοιάζει να έχω απέναντί μου έναν κόσμο απρόβλεπτο. Που κινείται με μεγάλη ταχύτητα. Όπου το μυαλό οπλίζει τα δάκτυλα που πληκτρολογούν τα διάφορα τηλεχειριστήρια με ζηλευτή άνεση. Εδώ ο λόγος είναι συνθηματικός, ασφυκτικά περιορισμένος. Αν δεν ξέρεις τον κώδικα, μένεις ακόμα πιο πίσω. Παραδοσιακά θεωρούμε ότι η απλότητα βρίσκεται έμφυτη σε ένα παιδί. Συγχωρήστε με. Αν μου επιτρέπετε μια προσωπική παρατήρηση, περισσότερη απλότητα μπορώ να διακρίνω στην ωριμότητα των γηρατειών. Η παιδική φύση είναι δυσκολοδιάκριτη πίσω από τα απανωτά στρώματα εισαγομένων ιδεών που το παιδί έχει οικειοποιηθεί. Τα όρια της παιδικής ηλικίας όλο και περιορίζονται. Ο όρος παιδί είναι ένας ολόκληρος γρίφος. ”Στην πλειονότητά τους οι γονείς αντιμετωπίζουν τον εκπαιδευτικό με σκεπτικισμό. Θεωρούν ότι το παιδί είναι σε θέση να έχει σφαιρική άποψη και να διακρίνει το σωστό. Καταλήγουμε να υπάρχουν τόσα σωστά όσα και τα παιδιά. Επιμένουν να μην καταλαβαίνουν ότι γνώση σκέτη δεν υπάρχει. Πηγαίνει μαζί με την καλλιέργεια του ήθους, το χειρισμό – κατανόηση των συναισθημάτων και πολλά άλλα. Σε αυτό το σημείο η συζήτηση παύει να αφορά το παιδί. Υπερασπιζόμαστε αμφότεροι την επάρκειά μας. Ακολουθεί εκνευρισμός εκατέρωθεν, που αναπόφευκτα μεταδίδεται και στο παιδί. ”Στα ενδοϋπηρεσιακά επιμορφωτικά προγράμματα μας υποδεικνύονται τρόποι για να προσφέρουμε τη γνώση τεμαχισμένη στους μαθητές. Ποτέ δεν φαίνεται να έρχεται η σύνθεση. Αφήνουμε τον μαθητή να κάνει τη συναρμολόγηση κατά το δοκούν. Τα τελευταία χρόνια μένω με την ανομολόγητη εντύπωση – βεβαιότητα ότι δεν έχω ιδέα προς τα πού πάω τους μαθητές μου. Ζητώ λόγο ωφελείας, ώστε να προσδιορίσω το ουσιώδες για τους καιρούς που ζούμε. Ζητώ επίσης την προσευχή σας. Φοβάμαι τη στιγμή που θα ρωτηθώ τι έκανα για τους ανθρώπους που μου εμπιστεύτηκε ο Δημιουργός μας”.

Φαντάζομαι κάποιους να κινούν ίσως τα κεφάλια τους κάπως ειρωνικά. Θα το προσπεράσω και θα πω. Μια δασκάλα δεν κάνει διακοπές και σκέφτεται τους μαθητές της, το εκπαιδευτικό σύστημα, τους γονείς, τον τρόπο του προγράμματος, κυρίως τα ίδια τα παιδιά. Μπορεί να παρατηρείται μια κόπωση στη γραφή της, όμως, νομίζω, δεν είναι ευκαταφρόνητες οι σκέψεις της. Τις καταθέτει με γνώση, πείρα, πόνο και αγάπη. Κι εγώ φαίνεται διάλεξα ανεπίκαιρο θέμα. Τα σχολεία είναι τώρα κλειστά. Μα σε ένα μήνα ανοίγουν. Οι σκέψεις της καλής αυτής δασκάλας δεν είναι με αφορμή ένα σημερινό ή χθεσινό επεισόδιο. Είναι γεγονός πως τα παιδιά στην εποχή μας έχουν αλλάξει αρκετά. Από πολύ νωρίς γνωρίζουν πάρα πολλά και δεν γνωρίζουν αν είναι τόσο καλό. Η μέθοδος απομνημόνευσης μόνο είναι αναποτελεσματική. Πρέπει να ιδωθεί επισταμένα ο τρόπος διαπλάσεως ήθους και χρηστών χαρακτήρων των παιδιών. Προσευχόμεθα να μη μας κρίνει αυστηρά ο Θεός και να εξαντλήσει το πέλαγος της αγάπης του.

(Πηγή: “ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ” 3/8/2008)