- Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ - https://alopsis.gr -

Εναλλακτικές ή συμπληρωματικές ή αναπληρωματικές θεραπευτικές μέθοδοι (Ομοιοπαθητική, Βελονισμός κλπ) (Αθανάσιος Β. Αβραμίδης, Καθ. Παθολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών)

Βελονισμός, Ομοιοπαθητική, Ρεφλεξολογία ή Ζωνοθεραπεία, Οστεοπαθητική,  Μαγνητοθεραπεία, Σιάτσου, Γιόγκα, Διαλογισμός, Μακροβιοτική, Οργονομία, Αρωματοθεραπεία, Ανθοϊαματική, Χρωματοθεραπεία κ,λπ.

Είναι αυτές οι μέθοδοι συμβατές με την Ορθόδοξη πίστη και ζωή;

Επιστήμη είναι η γνώση του επι­στητού, δηλαδή εκείνου το οποίο μπορεί να γίνει γνωστό με την παρα­τήρηση και το πείραμα Και η Ιατρική, ως θετική επιστήμη, πρέπει να υπα­κούει σε ορισμένες παραδοχές, με­ταξύ των οποίων κυριότερες είναι: α) η πραγματική ύπαρξη των δεδομέ­νων, β) οι φυσικές αισθήσεις οι ο­ποίες δίνουν μια αξιόπιστη αντίληψη περί του υπαρκτού φυσικού κόσμου, γ) ότι τα παρατηρούμενα αποτελέσματα των φυσικών γεγονότων έ­χουν αιτίες και δ) ισχύουν οι κανό­νες της λογικής και του ορθού λόγου. Όταν δε απουσιάζει μία από αυτές, δεν μπορεί μια επιστήμη να θεωρηθεί ως θετική επιστήμη. Για τις θετικές επιστήμες μάλιστα υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί, βασικότεροι των οποίων είναι, ο περιορισμός στα μετρήσιμα γεγονότα και στην έρευνα του τρό­που των φυσικών φαινομένων, όχι δε και του σκοπού. Διότι σε τέτοιες πε­ριπτώσεις μπορεί να πρόκειται για σοφίσματα, με λήψη του ζητουμένου ως αποδεδειγμένης αλήθειας,
Η Επιστημονική Ιατρική διεθνώς είναι μία. Αναθεωρείται δε συνεχώς και ανανεώνεται βάσει και όλων των νεοτέρων επιστημο­νικών δεδομένων. Δεν χρειάζεται επομένως η επιστημονική ιατρική τις οποιεσδήποτε εμφανιζόμενες ως "εναλλακτικές", ή "συμπληρωματι­κές", ή "αναπληρωματικές", ή τις διά­φορες χαρακτηριζόμενες ως "παρα­δοσιακές" θεραπευτικές μεθόδους.
Η Φιλοσοφία είναι σύστημα αρχών. Μια φιλοσοφική θεωρία λαμβάνεται, ή τοποθετείται, ως υπό­θεση, για να εξηγηθεί ή να ταξινομη­θεί, ορισμένη σειρά γεγονότων. Την οποία ο φιλόσοφος θέτει ως προσω­πική αντίληψη ή άποψή του π. χ. για την προέλευση του κόσμου και της ζωής. Εξ ου και η ποικιλία των φιλο­σοφιών. Κατά τους φιλοσόφους, η ορθή χρήση της λογικής αποτελεί ουσιαστική προϋπόθεση για κάθε θε­ωρητική διερεύνηση. Επίσης η αιτιό­τητα, η αποφυγή αντίφασης, η ταυτότητα και η τελικότητα αποτελούν λο­γικές ερμηνευτικές αρχές στη φιλο­σοφία και την μεταφυσική.
Η Μεταφυσική, είναι μια έν­νοια, η οποία εισήχθη στη Φιλοσο­φία από τον Αριστοτέλη (384-332 π.Χ.), ο οποίος ασχολήθηκε και με τα, "Μετά τα Φυσικά". Δηλαδή με εκείνα τα οποία βρίσκονται πέρα από τα φυ­σικά και πέρα από τα όρια της εμπειρικότητας, αναζητώντας τις "πρώτες αρχές και τα αίτια της δομής του σύ­μπαντος", πλάθοντας έτσι και τις φι­λοσοφικές του θεωρίες για τον κό­σμο και τη ζωή. Το "επέκεινα", εκκλησιαστικώς, ανάγεται στα "της άλ­λης ζωής".
Η Χριστιανική Μεταφυσική, είναι εκ θείας αποκαλύψεως, και παραμένει έξω από κάθε φιλοσοφία.
"Οι εναλλακτικές, οι αναπλη­ρωματικές, οι συμπληρωματι­κές και οι αναφερόμενες ως παραδοσιακές θεραπευτικές μέθοδοι", όπως και όλες οι "ενεργει­ακές θεραπευτικές" (οι οποίες ανέρχονται σε περισσότερες από χίλιες, με­ταξύ των οποίων ο Βελονισμός, η Ομοιοπαθητική, η Ρεφλεξολογία ή Ζωνοθεραπεία, η Οστεοπαθητική, η Μαγνητοθεραπεία, Σιάτσου, Γιόγκα, Διαλογισμός, Μακροβιοτική, Οργονομία, Αρωματοθεραπεία, Ανθοϊαματική, Χρωματοθεραπεία κ,λπ.), δεν ικανοποιούν τα απαραίτητα και υποχρεωτικά κριτήρια για μια φιλοσοφία. Πολύ δε περισσότερο τα κριτήρια των θετικών επιστημών, μεταξύ των οποίων και η Επιστημο­νική Ιατρική. Τις θεραπευτικές αυτές συλλήβδην και χάριν συντομίας, ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών (ΙΣΑ) τις εχαρακτήρισε, επιστημονικώς, ως "Ανορθόδοξες Θεραπευτικές Μεθόδους" (συντετμημένος δε ΑΝ.ΘΕ.Μ., όπως θα αναφέρονται εις το εξής).
Οι περισσότερο γνωστές από τις "ενεργειακές θεραπευτικές μεθδους", μερικές από τις οποίες ανα­φέρθηκαν ανωτέρω, επικαλούνται την επενέργεια μιας εξωτερικής "Κοσμικής" ή "Συμπαντικής" ενέργειας, ή "Δύναμης", ή και "Παγκόσμιας Συνείδησης". Η οποία, ως η "Υπέρτατη Αρ­χή", ή το "Ένα", ή και το, (εξ αυτού δε και ο αυτοχαρακτηρισμός όλων των ΑΝ.ΘΕ.Μ. ως "ολιστικών" θεραπευτικών μεθόδων) "ρέει και εισδύει παντού".
Ο άνθρωπος λοιπόν (κατά τους ακολουθούντες τις θεραπευ­τικές αυτές) ως μια συσκευή, "δέχεται και αποκρυπτογραφεί αυτήν την κοσμική ενέργεια, ανταλλάσσοντας με αυτήν ενέργεια από την δική του ενέργεια, αυτήν δη­λαδή του σώματός του. Και με την αμφίδρομη αυτή "λειτουργία" -όπως ισχυρίζονται- προστατεύεται ο άν­θρωπος από την αρρώστια Και μέσω αυτής αποκαθίσταται η υγεία στον άρρωστο. Ειδικότερα:

1.      Οι του Βελονισμού:

Οι του Κλασικού Κινεζικού Βελονισμού ασπάζονταν την ύ­παρξη των "13 Κουέι, δηλαδή των "κακών δαιμόνων", τους οποίους έπρεπε να εξοντώσουν με τις βελόνες εισάγοντάς τις στα "13 Χουέ" (δη­λαδή τα "13 σημεία" εισόδου τους στον οργανισμό, για να θεραπεύ­σουν έτσι τους αρρώστους. Αργότε­ρα, όταν στην Κίνα ενστερνίσθηκαν το φιλοσοφικό σύστημα του Ταοϊσμού, προέκυψε ο Παραδοσιακός, πλέον, Κινεζικός Βελονισμός, με τα Γιν και τα Γιανγκ, ως τους δυ "ενεργειακούς πόλους". Οι ο­ποίοι και αποτελούν τις δυο βασικές αρχικές δυνάμεις ή "Αρχές" του Ταοϊσμού. Κατά τον οποίο, οι δυο αυτές "αρχές", δημιούργησαν τον Ουρανό (είναι ο "Πατέρας"), τη Γη (είναι η "Μητέρα") και τον Άνθρωπο (είναι ο "Υιός"). Οι "αρχές" αυτές Γιν και Γιανγκ, βρίσκονται σε διαρκή αντα­γωνισμό αλλά και συνεχή συνεργα­σία, χάρη στον Μεγάλο Νόμο του Ταό, που είναι η Τρίτη Αρχή. Από την ποσοστιαία δε συμμετοχή του Γιν και του Γιανγκ, συγκροτείται, αθροι­στικώς, το "όλον" (εξ ου και "ολιστι­κός" ο Βελονισμός).
Το πώς γίνεται η διάγνωση των νόσων, ή το πώς αναγνωρίζεται και το πάσχον όργανο (από την ποι­ότητα των 24 ποικιλιών του σφυγμού και από τις μεταβολές στη χροιά δια­φόρων περιοχών του προσώπου), όπως και το πώς γίνεται η πρόγνω­ση για την αρρώστια, αλλά και η πρόβλεψη για μια μοιραία έκ­βαση της κάθε αρρώστιας, είναι πο­λύ πέρα από τις δυνατότητες του χώ­ρου, ο οποίος παραχωρείται για ένα τέτοιο δημοσίευμα. Χρειάζεται πάντως βιβλίο ολόκληρο. Όπως και για τα σημεία του βελονισμού, τα οποία είναι διαφορετικά ανάλογα με τις ώρες της ημέρας, τις εποχές. Αρχικώ, αυτά ήσαν 13, όσοι δη­λαδή και οι "κακοί δαίμονες" -τα "Κουέι"- για την πρόκληση των διαφόρων ασθενειών. Έγιναν αργότε­ρα 365 (όσες και οι ημέρες του έτους) και ήδη έχουν γίνει περισσότερα από τα 3.500. Τα οποία κατανέμονται σε 12 θεωρητικούς "μεσημβρινούς" (όσοι και οι μήνες του έτους). Χωρίς μάλιστα μια οποιαδήποτε σχέ­ση των "μεσημβρινών" αυτών, με την ανατομική θέση ή την πορεία των νεύρων. Όπως και, χωρίς ουδεμία οργανική υπό­σταση συσκευών υποδοχής ε­ρεθισμάτων στα σημεία του βε­λονισμού, άλλα και χωρίς τις οποιεσδήποτε φυσιολογικές, φυσικοχημικές η φυσικοηλεκτρικές μεταβολές, στα σημεία του βελονισμού.
Οι θεωρίες προς ερμηνεία της δρά­σεως του βελονισμού, διαδέχονται η μία την άλλη, αφ’ ότου οι Δυτικοί Βελονιστές αποστασιοποιήθηκαν από τον Παραδοσιακό Κινεζικό Βελονι­σμό. Με την "άνθιση δε του ηλεκτρι­σμού τον 19ο αιώνα", πέρασαν στις διάφορες θεωρίες του "ηλεκτροβελονισμού". Αργότερα, ανέπτυξαν τη θεωρία της "Διαδερμικής Νευρικής Διέγερσης" (Transcutaneous Nerve Stimulation – T.N.S. "τενς", από τα αρχικά των λέξεων αυτών) εισάγοντας λεπτές πλέον βελόνες στο δέρ­μα. Τελευταίως δε, επενόησαν την "νευρωνική θεωρία", με τη λειτουργία των νευρομεταβιβαστών. Διατηρούν, όμως και με αυτήν, όπως και με όλες τις άλλες, τα ίδια ακριβώς βελονιστικά σημεία, κατατεταγμένα στους ίδιους 12 νοερούς "μεσημβρινούς".
Το πώς εκτελείται ο βελονισμός και το πώς ερμηνεύουν αυτά τα οποία επιδιώκουν δια του βελονισμού, για την περιγραφή τους, χρειάζεται και γι’ αυτά, άλλο ένα βιβλίο.
Τα αποτελέσματα της βελονιστικής θεραπευτικής, εκτιμώμενα με επιστημονικές μεθόδους αξιολογήσε­ως, δεν είναι καλύτερα από εκείνα με τα εικονικά φάρμακα, ή placebo, ή ψευδο-φάρμακα Η επιστημονική ιατρική εκτιμά ότι, τα αποτελέσματα της βελονιστικής θεραπευτικής είναι προϊόν αυθυποβολής ή της προσδο­κίας, δηλαδή περισσότερο της ελπί­δας ιάσεως.
Τα προβλήματα τα οποία δημιουρ­γούνται με τον Βελονισμό, έχουν πρωτοπεριγραφεί από τον διάσημο της εποχής του βελονιστή Πιέν Τσιουέν (403-321 π.Χ.) στο βιβλίο του Nan King με τα 81 "Δυσχερή Προ­βλήματα του Βελονισμού" (Μετά­φραση Φ. Π. Ρώσση, έκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 1995). Το περισσότερο ενδιαφέρον όμως είναι με τις περι­πτώσεις όπου οι βελονιστές ασχο­λούνται με την αντιμετώπιση του πό­νου, χωρίς να μελετούν τον άρρωστο για την αναζήτηση της αιτίας του και χωρίς να ασχολούνται με την αντιμετώπιση της αρρώστιας, η οποία τον προκαλεί. Όπως συμβαίνει με τους "πρακτικούς" βελονιστές, οι οποίοι δεν είναι γιατροί. Στις περι­πτώσεις αυτές, η ασθένεια παραμε­λείται και, ανεξέλεγκτη πλέον, συνε­χίζει την πορεία της με προφανείς τους κινδύνους.
Ο Βελονισμός, όπως είναι γνω­στό, δεν ασκείται μόνον από για­τρούς. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να  δηλώσει Βελονιστής. Και στην Ελ­λάδα πολλοί από τους βελονιστές είναι πρακτικοί, δηλαδή μη γιατροί. Έτσι άλλωστε προκύπτουν και κατη­γορίες για "αγυρτία, απάτη, τσαρλατανισμό και κομπογιαννιτισμό". Οι βελονιστές του Κλασικού και Παρα­δοσιακού Κινεζικού Βελονισμού, δέχονται ότι με τις (χωρίς αυλό) βε­λόνες τους, "συνδέουν την παγκό­σμια ενεργειακή δύναμη" με την δια­ταραγμένη εσωτερική ζωτική δύναμη των Γιν και των Γιανγκ, η οποία, αυτή είναι εκείνη που συνιστά την αρρώ­στια. Και για να την θεραπεύουν, ε­νεργούν ως οι μεσάζοντες (Medium). Θεμελιωμένος δε ο Παραδοσιακός Κινεζικός Βελονισμός στον Ταοϊσμό, έχει άμεση σχέση με τις Ινδουιστικές Θρησκείες.
Επιβλήθηκε ο Βελονισμός στην Κίνα προ αρχαιοτάτων χρόνων, από τον επωνομασθέντα "Κίτρινο Αυτο­κράτορα", τον Χοάνγκ Τί (Hoang Ti), ως η αποκλειστική θεραπευτική μέ­θοδος. Με διαταγή του στην οποία έλεγε και το εξής: "Θέλω από εδώ και εμπρός, αντί για τα διάφορα γιατρο­σόφια, να χρησιμοποιούνται μόνο βελόνες από μέταλλο, για να επανα­φέρουν την υγεία στον άρρωστο λαό μου". Στον ίδιο δε αυτόν αυτοκράτο­ρα αποδίδεται και το Νέι Κινγκ (Nei King), δηλαδή η "Ιερά Βίβλος" του Βελονισμού.
Ο Βελονισμός επομένως, θεμε­λιωμένος πάνω στη φιλοσοφία του Ταοϊσμού των Κινέζων η οποία έχει αναχθεί σε θρησκεία με προεκτάσεις και σε διάφορες Ινδουιστικές θεό­τητες, θα πρέπει να ενδιαφέρει άμεσα την Εκκλησία μας, για την προστα­σία των πιστών της από πνευματικά ολισθήματα.

2.      Οι της Ομοιοπαθητικής

Ασπάζονται όλοι τους απαρεγκλίτως, τους 291 "αφορισμούς" ή δόγματα, ή κανόνες, ή αρχές του ιδρυ­τού της Ομοιοπαθητικής, του Sameuel Hahnemann (Χάνεμαν, 1755-1843). Ο οποίος με το βιβλίο του "Όργανον της Θεραπευτικής Τέ­χνης" το 1810, παρουσίασε τους δυο νόμους του για την ομοιο­παθητική. Αυτοί δε ήσαν: α) ο νόμος των "ομοίων" (εξ ου και "ομοιοπαθητική" η θεραπευτική του) και, β) ο νόμος της "δυναμοποίησης". Αυτούς τους "νόμους", τους "ανακάλυψε" ο Χάνεμαν κατά την προεπιστημονική περίοδο της ια­τρικής, δηλαδή προ της ανακαλύψεως των μικροβίων, των αντιβιοτικών και των εμβολίων.
Ο καθηγητής της πειραματικής φαρμακολογίας Γ. Ιωακείμογλου, πριν από 80 χρόνια περίπου, είχε αποδείξει, το έγραψε στο βιβλίο του "Φαρμακολογία" και εδίδασκε στα μαθήματά του (Όχι δε μόνον αυτός) ότι: "ο νόμος των ομοίων" ήταν μία αυταπάτη του Χάνεμαν. Ο δε "νόμος της δυναμοποίησης", με την οποία "εκπνευματίζεται" η ύλη, αποδει­κνύεται να μη διαθέτει τα απαιτούμε­να επιστημονικά ερείσματα.
Είναι δε πράγματι περίεργο το ότι, οι σημερινοί ομοιοπαθητικοί συνεχίζουν να "πιστεύουν" στη δυναμοποίηση των "φαρμάκων" τους. Να δέχονται δηλαδή ότι, τα ομοιοπα­θητικά τους παρασκευάσματα προερ­χόμενα από το ορυκτό, το φυτικό και το ζωικό βασίλειο, έχουν μέσα στην ουσία τους μια "εσωτερική δύναμη". Ένα είδος "κρυμμένης ενέργειας", η οποία "απελευθερώνεται" με την α­ραίωση, των μεν διαλυτών μέσα σε νερό ή οινόπνευμα, των δε μη δια­λυτών με την ανάμειξή τους με άμυ­λο ή γαλακτοσάκχαρο. Με την προ­οδευτική δε αραίωση, ύστερα από τους πρώτους λίγους βαθμούς αραί­ωσης, -όπως και οι ίδιοι άλλωστε το παραδέχονται- φθάνουν σε αραιώ­σεις τέτοιες, ώστε να μη υπάρχει πλέ­ον ούτε ένα μόριο από την ουσία στα αραιώματα. Τις τέτοιες δε αραιώ­σεις τις χρησιμοποιούν ως "τα φάρμακα τους". Ισχυριζόμενοι ότι, μέσα σε αυτά υπάρχει μια "νέα μορφή ενέργειας", η οποία και αυξάνεται ακόμη περισσότερο στις μεγαλύτερες αραιώσεις, με την δυναμοποίηση. Η οποία γίνεται με δονήσεις ή ταρακουνήματα του δια­λύματος, ή με την λειοτρίβηση του αραιώματος στο γουδί του φαρμακο­τρίφτη. Τώρα, όμως, και με πιο σύγχρονα και βιομηχανοποιημένα μηχα­νικά μέσα.
Με την δυναμοποίηση λοιπόν -όπως ισχυρίζονται- "εκπνευματίζεται η ύλη". Και όσο μεγαλύτερη η αραίωση της ουσίας, τόσο και πιο ελεύθερη, πιο άϋλη και αιθέρια γίνεται, "η μαγική ιαματική δύ­ναμη" του ομοιοπαθητικού πα­ρασκευάσματος, όπως αυτά περι­γράφονται στους "αφορισμούς" 118, 128 και 269 του Χάνεμαν. Τους οποί­ους ασπάζονται και σε αυτούς αναφέροναι όλοι οι ομοιοπαθητικοί, όπως και γράφουν στα βιβλία τους.
Επιστημονικώς, βεβαίως, δεν υ­πάρχει απόδειξη, περί του ότι η ανατάραξη ενός διαλύματος, ή η λειοτρίβηση, μιας ουσίας, προσδίδει σε αυτήν μια κάποια πρόσθετη βιοχημική ή θεραπευτική ιδιότητα. Είναι δε εξόχως περίεργο να ισχυρίζονται ότι: με το πράγματι "μηδέν" της ουσίας στα πα­ρασκευάσματά τους, και την απουσία μιας οποιασδήποτε φαρμακολογικής φύσεως δραστικότητας σε αυτά, μπο­ρούν να θεραπεύουν… σχεδόν τα πά­ντα. Τόσο δε πιο γρήγορα, όσο πιο νωρίς αρχίζει η ομοιοπαθητική θερα­πευτική, και όσο οξύτερη είναι μία ασθένεια. Ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα, όμως, είναι η διακοπή κάθε φαρμάκου της επιστημονικής ιατρικής, διότι δια­φορετικά δεν μπορούν να προκύψουν αποτελέσματα από την ομοιοπαθη­τική θεραπευτική. Αυτό, όμως προ­φανώς, περικλείει κινδύνους, για την υγεία και την ίδια τη ζωή του αρρώ­στου. Αναφέρονται μάλιστα και σχε­τικά δράματα… ακόμη και θάνατοι.
Προ ετών, είχε προκληθεί ευρεία συζήτηση στο περιοδικό της Μητροπόλεως Βόλου "ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ", Μητροπολίτης της οποίας ήταν τότε, ο νυν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος. Έγραφε δε στο τεύχος του Δεκεμβρίου 1997: «Διαπιστώνομεν ότι η Ομοιοπαθητική αναλαμβά­νει έργον θρησκείας. Ο ομοιοπαθη­τικός ιατρός είναι ένας μυημένος, και σκοπός της ομοιοπαθητικής είναι η λύτρωση του ανθρώπου. Όλα αυτά αποπνέουν θρησκεία και θεολογία… Αυτά λοιπόν, και πάμπολλα άλλα, μας δημιουργούν ανησυχίες και είμε­θα επιφυλακτικοί έναντι της Ομοιο­παθητικής και των συναφών. Εις το χέρι των Ομοιοπαθητικών ευρίσκε­ται πλέον να ξεκαθαρίσουν τί είναι, τί ασκούν, πώς το ασκούν. Και να απορρίψουν τα απορριπτέα πρόσωπα, αρχές και κοσμοθεωριακές αντιλήψεις, που είναι ασυμβίβαστα με την ορθόδοξη πίστη και ζωή».

3. Οι άλλες "ενεργειακές θεραπευτικές"

Η οστεοπαθητική, το βιονεργειακό μασάζ, η ρεφλεξολογία, η αγιουρβέδα, η γιόγκα, ο διαλογισμός, η μακροβιοτική, η οργονομία, η μαγνητοθεραπεία, η σαηεντολογία και ένας τεράστιος αριθμός από "ενεργειακές θεραπευτικές μεθόδους" (υπολογίζονται δε, σε περισσότερες από χίλιες), επικαλούνται και αυτές την ίδια "Συμπαντική" ή "Κοσμική Ενέργεια" ή "Βιοε­νέργεια", ή "Αρχή του Όλου". Έτσι δε, προσοικειούνται και αυτές τον τίτλο "ολιστικές". Και την ενέρ­γεια αυτή (δήθεν) την "διοχετεύουν" στον άνθρωπο με διαφόρους τρό­πους ή χειρισμούς ή και τροφικές δί­αιτες,… για να "θεραπεύουν", όπως λένε, από διάφορες αρρώστιες.
Η σύγχρονη όμως ιατρική, με αίσθημα υψηλής ευθύνης, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, και αυτών τα αποτελέσματα είναι εκείνα των placebo, δηλαδή των εικονικών φαρμά­κων ή ψευδοφαρμάκων.

Τα "Μεσσιανικά" και τα "Μεταφυσικά"

Για τις "Ανορθόδοξες Θεραπευ­τικές Μεθόδους", τα σχετικά με τις Μεσσιανικές και τις Μεταφυσικές προεκτάσεις τους, έχουν επισημαν­θεί και από τον υπογράφοντα το πα­ρόν, με βιβλία του, δημοσίευση άρθρων και σε ομιλίες. Και με εκπο­μπές επίσης από τους Εκκλησιαστι­κούς Ραδιοφωνικούς Σταθμούς. Με την προσδοκία ότι θα ασχοληθεί και με τα θέματα αυτά η Εκκλησία μας, όταν ο καιρός επιστεί. Εμβαθύνο­ντας μάλιστα περισσότερο, ως η καθ’ ύλην αρμοδία. Ακριβώς δε και διό­τι… "έκαστος εφ’ ω ετάχθη".
Η Διοίκηση της Εκκλησίας μας, δηλαδή, ακριβώς δε επειδή η κατάσταση έχει σημαντικώς επιδει­νωθεί, είναι ανάγκη πλέον να αναλάβει την, οφειλομένη άλλω­στε, ευθύνη της έναντι του ποι­μνίου της, ώστε να μη μένει ανυπεράσπιστο στην ψυχικώς και πνευματικώς επικίνδυνη παραπλάνηση. Όταν π. χ. οι της Ομοιοπαθητικής ισχυρίζονται ότι: «με τις αραιώσεις των ομοιοπαθη­τικών παρασκευασμάτων τους "εκπνευματίζεται η ύλη", και διαλύεται (η ύλη) ολοσχερώς "στη δική της ατομική πνευματοειδή φύση", για να επι­δράσει "η αυτενεργός αυτή ζωτική δύναμη", στον οργανισμό του αν­θρώπου, "στο σώμα και στην ψυχή", ώστε να ανακτήσει την υγεία του. Ή ότι: "η ομοιοπαθητική επιδρά και στην πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου". Ακόμη και ότι: "βοηθεί στο να εξαλειφθεί το κακό από τον άνθρωπο, δημιουργώντας αρμονικές συνθήκες στον οργανισμό…, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο, για την πνευματική του τελείωση"»! Αυτά βε­βαίως δεν είναι Ιατρική.
Ανάλογα, βεβαίως, όπως εκ των πραγμάτων προκύπτει, είναι και τα των άλλων "ενεργειακών θεραπευτικών" μεθόδων. Οι οποίες —όλως αναληθώς δε και ε­κείνες— αυτοπροβάλλονται ως "εν­αλλακτικές, συμπληρωματικές, ανα­πληρωματικές ή παραδοσιακές θερα­πευτικές μέθοδοι". Από όλες αυτές, έχουν παραπλανηθεί ψυχές. Αυτό δε, εντάσσεται στα άμεσα ενδιαφέρο­ντα της Εκκλησίας του Χριστού!

Συμπερασματικώς

Όλες οι ιατρικώς Ανορθόδοξες Θεραπευτικές Μέθοδοι (ΑΝ.ΘΕ.Μ.) ενεργούν με την "κοσμική" ή "συ­μπαντική" ενεργειακή δύναμη. Ανα­φέρεται δε αυτή ως: Πράνα από τους Ινδουιστές, Vis Vitalis ή Ζωική Ενέργεια ή Ζωτική Δύναμη, από τους Ομοιοπαθητικούς, Αιθερική ενέργεια ή Βιοενέργεια, από τους Βιταλιστές, ως Παγκό­σμια Συνείδηση, ή ως το Όλον, από τους Ινδουϊστάς … από όπου και "ολιστικές" όλες αυτές οι "θεραπευτικές", όπως αυτοχαρα­κτηρίζονται, και με διάφορα άλλα ονόματα, από άλλους.
Η δύναμη αυτή, όπως υποστηρί­ζουν, "είναι πανταχού παρούσα", ως η "άπειρη σοφία της Φύσης". Ή, με άλλη διατύπωση, ως μία θεότη­τα απρόσωπη, ακαθόριστη, απροσ­διόριστη, η οποία διαχέεται παντού, στη φύση, στα άστρα, στους ανθρώ­πους, στα ζώα, στα φυτά, στα πράγ­ματα, σε κάθε τι το υλικό. Μια αντί­ληψη, δηλαδή, σαφώς πανθεϊστική, με τις δοξασίες Ανατο­λικών Θρησκειών, και κυρίως του Ινδουισμού, με τις "μυστικές", τις "παγανιστικές" και τις "αποκρυφιστικές" παραδοχές.
Συνεπώς, όλες αυτές οι "εναλ­λακτικές, ή συμπληρωματικές, ή αναπληρωματικές και παραδοσιακές θε­ραπευτικές μέθοδοι", εκτός από την Ιατρική, είναι ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ και για την Χριστιανική Θρησκεία και Πίστη.
Η Διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος, επομένως, η Ι.Σ.Ε.Ε., άλλα και η Ι.Σ.Ι. της Εκκλησίας μας, οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους ένα­ντι του ποιμνίου των.

(Πηγή: ‘Ορθόδοξος Τύπος’, 2 & 9/12/2005)