Ὁ κάθε ἕνας μας εἶναι ὑποχρεωτικά δότης ὀργάνων, ἐφ’ ὅσον δέν ἔχει δηλώσει διαφορετικά. Στήν περίπτωσι πού εὑρεθῆ στήν κατάστασι τοῦ ἐγκεφαλικῶς νεκροῦ, μετά ἀπό ἕνα ἀτύχημα π.χ., θά τοῦ πάρουν τά ὄργανα, χωρίς νά δώσουν τό δικαίωμα στούς συγγενεῖς νά διεκδικήσουν γιά τόν ἄρρωστό τους νά μή ἀφαιρεθοῦν τά ζωτικά του ὄργανα.

Ὁ πολυσυζητημένος «ἐγκεφαλικός θάνατος» δέν εἶναι ὁ ὁριστικός θάνατος τοῦ ἀνθρώπου. Τά ὄργανα λαμβάνονται ἀπό ἕνα βαρειά ἄρρωστο, πού ἐνδέχεται νά ἀνανήψη, καί ὄχι ἀπό νεκρό. Ἐπιστήμονες πολλῶν εἰδικοτήτων ἔχουν ἀποφανθῆ ὅτι ὁ «ἐγκεφαλικός θάνατος» δέν εἶναι ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά συμβατικά τόν ὀνομάζουν ἔτσι πρός διευκόλυνσι τῆς διαδικασίας ἀνευρέσεως μοσχευμάτων γιά τίς μεταμοσχεύσεις.

Ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά συγκατατεθῆ στήν ἔννοια τῆς «εἰκαζόμενης συναίνεσης». Ὀρθά ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀνεκάλεσε τόν ἐκπρόσωπό της ἀπό τόν Ἐθνικό Ὀργανισμό Μεταμοσχεύσεων.

Πρέπει νά πραγματοποιηθῆ εὐρεία ἐνημέρωσις τοῦ λαοῦ μας γιά τούς ἠθικούς καί πνευματικούς κινδύνους πού ἐγκυμονεῖ ἡ εἰκαζόμενη συναίνεσις. Ἡ ζωή μας δέν ἀνήκει οὔτε σέ ἐμᾶς τούς ἴδιους οὔτε στό κράτος. Ἀνήκει στόν Θεό, πού τήν χάρισε στόν καθένα μας καί πού θά τήν λάβη, ὅταν Ἐκεῖνος ἀποφασίση. Οἱ ἀνθρώπινοι σχεδιασμοί γιά δεύρυνσι τῆς δεξαμενῆς ὀργάνων δέν μπορεῖ νά ἐξασφαλίση ἀπό παραχαράξεις τήν ὑπογραφή τοῦ ἁπλοῦ πολίτη, ὅτι δέν θέλει νά εἶναι δότης, ὅταν στίς προδιαγραφές τῆς ἀναγγελλομένης Κάρτας τοῦ Πολίτη ἔχει περιληφθῆ ἡ προσθαφαίρεσις στοιχείων, ἑπομένως καί τῆς δηλώσεως ὅτι δέν εἴμαστε δότες ὀργάνων;